O Colexio de Avogados imporá á avogada a súa insignia de ouro por unha carreira ininterrompida. Asesora ao sindicato CIG, pertence a Sociedade e Xustiza e colabora cunha oenegué na India.
 |
| A avogada as portas dos xulgados de Vigo |
Onte rememorou os seus comezos nun pouco de tempo libre que tivo nun día bastante atarefado. Ao mediodía acudiu aos xulgados a defender a unha traballadora en tribunal do social e, despois de comer, subiu ao campus a examinar da materia de procesual aos seus alumnos da carreira de Relacións Laborais na facultade de Dereito da Universidade de Vigo.
A profesional recorda os fitos da súa longa carreira na que lle tocou vivir momentos emocionantes como o fin do franquismo, os anos da Transición, a reconversión naval e o peche de moitas fábricas ou a gran crise do 2008, «que é unha crise onde todos estamos mal».
Nos seus tempos de estudante coincidiu con Antonio Romero , o exjuez decano vigués, como profesor asociado. Recorda que acabou a carreira aos 23 anos e que tivo o seu primeiro traballo, nos anos 70, nun despacho da Coruña que lle pagaba 5.000 pesetas ao mes (30 euros), «que tampouco era moito de aquela». Ela e o titular, Rafael Bárez, fundador de Xustiza e Sociedade, ían traballar a Ferrol, onde estaban os estaleiros, pero ao ano seguinte trasladouse a Vigo «porque era o outro sitio onde había traballadores». Chegou con «moitas ganas e en vaqueiros». Foi a terceira muller colexiada na cidade. Entón, ao dereito laboral só se dedicaban Elvira Landín e o bufete Randulfe. Elixiu ser avogada laboralista porque «ao meu pai lle gustaba moito a avogacía pero nunca pensei cando estaba a estudar o que ía facer. Cando estaba en Santiago metinme nas reivindicacións e o rolo cultural e propúxenme axudar ao movemento obreiro. Cando cheguei aquí fun a unha asemblea de CC.OO. e dixen que era avogada e que me puña ao servizo da causa obreira. Así empecei». Entre risos, recorda que «algunha vez si que cheguei a correr diante dos grises», en referencia á policía franquista que perseguía aos manifestantes.
En Vigo pronto asumiu importantes casos como Hercos Galicia ou Reyma, «que eran cen trababajadores e leveino eu soa. Cobrabas pouco pero gañei máis nesa época que nunca». Fíxose cargo de contrátalas de Ascón e unha de Barreiras para integralas. Aos laboralistas sumáronse Teruca Conde, Matías Movilla e Javier Mañón. En 1989 fíxose profesora asociada e en 1994 foi contratada pola CIG como avogada, onde presta servizo na actualidade na área de traballo.
Recorda o seu paso pola Asociación Galega dá Muller, que cualifica de «moi importante porque estaban todos os partidos políticos» e a súa colaboración con CC.OO. Dos anos 70 e a posterior reconversión naval recorda a súa gran conflitividade. «Naquela época o traballador asinaba as liquidacións en branco no que lle comunicaban que se acababan as relacións laborais. Había un ambiente de que todo ía a mellor, cara á democracia, non había as liberdades de hoxe pero si un espírito e unha sensación colectiva de que se ía a mellor», conta.
O seu primeiro despacho estivo en Urzaiz, encima do ocupado por Gándara, o bibliotecario, ao que agradece «que me subise unha estufa». «Nun xuízo, un avogado chamoume nena e xa tivemos rifa e pelexa», di.
Datos persoais:
Teresa Mourín González naceu hai 64 anos en Vigo. Casada co avogado Miguel Gómez.
Datos profesionais:
É letrada da CIG e profesora asociada de Relacións Laborais en Dereito.
Asociacións. Xustiza e Sociedade e a oenegué Sanga.
«Colaboro coa escola Sanga na India, palabra que significa 'amigo' no seu idioma»
Entre as súas anécdotas dos seus inicios como avogada conta que cando un traballador chegaba ao seu despacho primeiro dirixíase ao seu marido Miguel Gómez, porque era o máis fornido, despois a outro letrado chamado Facal e, finalmente, a ela. Os seus compañeiros alcumáronlle cun mote xocoso porque, aos seus 24 anos, actuaba como unha avogada loitadora que desterrara as togas e ía cun grupo en vaqueiros «e pelexabámonos moito cos contrarios». Moitos laboralistas fixéronse xuíces e «somos unha especie en extinción». Xa está preto da xubilación. Cotizou 41 anos a mínima e quédanlle 400 euros de pensión da mutualidad. «En casa do ferreiro, coitelo de pau», chancea.
«Estou de arriba para abaixo todo o día», di. Está en tempo parcial en varios empregos e ao despacho «vas cando podes». Aínda así, a súa época máis atareada foi durante a reconversión naval. Agora un laboralista non podería vivir co seu despacho porque «case todo se canaliza polos sindicatos, si fíxasche no listín dos xuízos». «Era unha época de crise para o traballador pero non para os avogados, agora é unha crise total para todos. Cambiou moito, agora os preitos son complicados e con pouca contía. Antes os empresarios non lles gustaba vir ao xulgado porque era un deshonor pero agora veñen e din que o traballador xa cobrará do fondo de garantía salarial», di. Aos sindicatos pídelles «maior unidade de acción, que se dean conta de que todos son traballadores».
Colabora coa oenegué Escola Sanga, dirixida por Neneta Ferreiro, empregada bancaria, e que se mantén coas cotas dos socios e que funciona en Odisha, no golfo de Bengala na India. «Hei ir varias veces, a última no 2014, e saqueime fotos cos nenos», di. Sanga significa «amigo» no seu idioma.
Fonte: La Voz de Galicia
0 comentarios:
Publicar un comentario